noodles volos banner

Αντίο αρχηγέ... (photos + videos)

Μαύρη μέρα για την οικογένεια της Νίκης Βόλου. Μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές της προσωπικότητες, ένα από τα σύμβολα της Νίκης, ένας αρχηγός εντός και εκτός γηπέδου, άνοιξε τα φτερά του και έφυγε για πάντα για τα γήπεδα του Παραδείσου…

Για τον Μίμη Κοκκινάκη, είχα ακούσει πολλές ιστορίες από τη γιαγιά μου. Για τον ποδοσφαιριστή που τίμησε όσο κανείς άλλος την κυανόλευκη φανέλα, που γινόταν αντικείμενο θαυμασμού στο φαρδύ. Που ήταν άξιος, παλληκάρι, αρχηγός μέσα στο γήπεδο αλλά και έξω από αυτό. Έτσι είχα αρχίσει να δημιουργώ στο μυαλό μου την ηγετική του φυσιογνωμία και το τι πραγματικά σήμαινε για την προσφυγική αυτή ομάδα.

Τον γνώρισα το 2001 για πρώτη φορά στο τραπέζι των παλαιμάχων της Νίκης, σε μία επίσκεψη του Ετόρε Τρεβιζάν στον Βόλο. Ξεχώριζε για την κορμοστασιά του και τον μεστό λόγο του. Όμως πραγματικά έμεινε για πάντα στην καρδιά μου, μετά τις συναντήσεις μας και τη συνέντευξη για το βιβλίο της Νίκης Βόλου, «90 χρόνια και ξανά προς τη Δόξα».

Χωρίς τον Μίμη Κοκκινάκη δεν θα υπήρχε αυτή η έκδοση. Τα παιδιά του γνώριζαν ότι ο πατέρας τους θα τους αφήσει σε λίγο καιρό. Ο Κυριάκος και η Φωτεινή, όπως και η γυναίκα του, δεν του είχαν πει τίποτα… Ο ίδιος παρά τα κιλά που είχε χάσει, παρά το γεγονός ότι ήταν καταπονημένος, όταν σου μιλούσε νόμιζες ότι έκανες διάλογο με άντρα 40 ετών. Δεν ήξερε τίποτα για την ασθένεια του… Απλά ζούσε ευτυχισμένος με την οικογένεια του στην αγαπημένη του Νέα Ιωνία.

Ο εγγονός του, το μεγάλο του καμάρι. «Δημήτριος Κοκκινάκης, του Κυριάκου κι αυτός» μας έλεγε με περηφάνια, λίγο πριν ποζάρει στον φακό για τη φωτογραφία του αγκαλιά με τον εγγονό του για τις ανάγκες του βιβλίου.

Οσα έζησε στη Νίκη τα θυμόταν όλα με κάθε λεπτομέρεια. Διηγούνταν τις ιστορίες του και μερικές φορές πήγαινε να σπάσει από τη συγκίνηση. Όμως αυτό δεν ταίριαζε σε έναν αρχηγό και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μας κοιτούσε στα μάτια και συνέχιζε… Η Νίκη πάντα στην καρδιά του και η οικογένεια του ιδανικό του. Τα μετάλλια και τα αναμνηστικά του κοσμούν τη βιτρίνα στο σπίτι του. Τα έδειχνε με καμάρι. Όχι ότι πίστευε ότι είχε κάνει κάτι μεγάλο. Ηταν ταπεινός. Αλλά αυτά τα μετάλλια ήταν τα «βήματα» της ζωής του. Τα «σημάδια» της πορείας του.

Στη συνάντηση του με τον Ετόρε Τρεβιζάν η αλήθεια είναι ότι μας έκανε κι εμάς να συγκινηθούμε. «Το αρχηγό μου» φώναξε ο Ιταλός και ο Μίμης Κοκκινάκης έσπευσε να τον αγκαλιάσει… Γνώριζε Ιταλικά και μας έκανε τον μεταφραστή στη συνέντευξη και παρά τα χρόνια του δεν έχανε λέξη. Ο Τρεβιζάν μας διηγούνταν ότι ο Μίμης Κοκκινάκης έπαιζε ακόμη σε έναν αγώνα και με το κόκκαλο να έχει βγει από το δέρμα του μετά από χτύπημα στο πόδι. Δεν διαμαρτυρήθηκε, απλά συνέχιζε να παίζει για την ομάδα του. Ο ίδιος μας εξήγησε ότι δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. «Η Νίκη είναι η ζωή μου. Είναι συνυφασμένη με τη ζωή μου. Δεν γίνεται να είναι αλλιώς. Όπως είναι και η Νέα Ιωνία. Όπως είναι και η Ευαγγελίστρια. Εκεί παντρεύτηκα, εκεί βαφτίστηκα»…

Ο Μίμης Κοκκινάκης με το που τον έβλεπες και σου έσφιγγε το χέρι σου έδινε την εντύπωση ότι είχες να κάνεις με έναν μεγάλο άντρα. Λίγα λεπτά κουβέντας μαζί του και σε έπειθε ότι δεν ήταν μόνο τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα αλλά και η προσωπικότητα του, που έβαζε σφραγίδα σε ότι έχει κάνει στο γήπεδο.

Η απώλεια του είναι τεράστια για το Βολιώτικο ποδόσφαιρο και για τη Νίκη. 

Πεθαίνει όμως μόνο ότι ξεχνιέται και οι φίλαθλοι της Νίκης και η Νέα Ιωνία είναι σίγουρο οτι δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ… 

Διαβάστε εδώ για τη διαδρομή του Μίμη Κοκκινάκη στο Βολιώτικο ποδόσφαιρο

Media

ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ

EUROTAXI VOLOS